Νερό δε γίνεται

Ανάμεσα στο σχολείο και το φροντιστήριο, στα κουτσουρεμένα όνειρα και τη μικρο-παραβατικότητα της συνοικίας, μια πολυσυλλεκτική παρέα εφήβων, κάπου στα δεκαεφτά δεκαοχτώ, σκοντάφτει σε αδιέξοδα, ενώνεται και σκορπίζεται από τα συναισθήματα της νιότης, περιμένει τη μαγική μέρα της ανεξαρτητοποίησης. Μα παραμένει δεμένη σε μια γερή κόκκινη κλωστή... Γιατί το αίμα νερό δε γίνεται. "Η πρόσκρουση του έκοψε την ανάσα. Ένιωσε το κεφάλι του να τραντάζεται βίαια. Άκουγε φωνές, κορναρίσματα, βρισιές. "Εγώ φταίω", σκέφτηκε. "Ήμουν πολύ ευτυχισμένος". Μέσα στο δωμάτιο της Μονάδας Εντατικής θεραπείας ζούσε τη δεύτερη καλύτερη μέρα της ζωής του. Ήταν τυχερός. Κάποιος άλλος ίσως να μην είχε τόσο κόσμο να τον στηρίζει. Το παιδί με τα ματομπούκαλα και τα σιδεράκια, το παιδί με τα παραπανίσια κιλά, η τρελή γριά στο διαμέρισμα του ισογείου, ο περίεργος μοναχικός κύριος..."