Το τέλος του δρόμου

Χωρίς να αποφεύγει με ιδιαίτερη επιμονή τον κόσμο, ο γιατρός Δαλέζιος δεν ζούσε μέσα σ’ αυτόν, όσο θα δικαιολογούσε η οικονομική θέση του, η παλιά οικογένεια από την οποία καταγόταν και οι περίφημες σπουδές του. Έβλεπε μερικούς παλιούς φίλους –κι αυτοὺς όμως όχι πολύ συχνά– και απέφευγε τις πολυθόρυβες κοσμικές συγκεντρώσεις. Κοντολογίς ήταν ένας άνθρωπος γοητευτικός κι απλός για κείνους που τον γνώριζαν καλά, παράξενος και μυστηριώδης για τους άλλους, που τον ήξεραν από μακριά. […]

Ακριβώς την ώρα που έμπαινε στην Εκάλη, συνέβη εκείνο που του αναστάτωσε τη ζωή. Η γυναίκα ξεφύτρωσε από το πλάι του δρόμου, σαν να τη γέννησε το σκοτάδι, και μπήκε απότομα στο φωτεινό πλαίσιο των προβολέων του, δυο μέτρα εμπρός από το αυτοκίνητο. Δεν έκανε καμιά προσπάθεια να το αποφύγει – λες κι επεδίωκε να βρεθεί κάτω από τις ρόδες του. […]

— Θα θέλατε να γίνω ερωμένη σας ; τόν ρώτησε. Αυτό ήταν ακόμη πιο απροσδόκητο. Ὁ Δαλέζιος τα ’χασε. Η Ελένη τον κοιτούσε μέσα στα μάτια. Μιλούσε κυνικά και προσπαθούσε να έχει κυνική έκφραση. Μέσα στο βάθος των ματιών της όμως ο Δαλέζιος είδε την άπειρη θλίψη.