

Η παρούσα εργασία αναφέρεται στη σωφρονιστική νομοθεσία και εξετάζει αφενός τον βαθμό στον οποίο οι διατάξεις του σωφρονιστικού δικαίου είναι προσανατολισμένες στη σύγκλιση των συνθηκών διαβίωσης των κρατουμένων με τις συνθήκες του κοινωνικού βίου των προσώπων τα οποία δεν στερούνται την ελευθερία τους, στο πλαίσιο ενός κατά μια έννοια «ανοίγματος της φυλακής» και μιας εναρμόνισης της ελληνικής σωφρονιστικής πολιτικής προς τα διεθνώς καθιερωμένα πρότυπα, αφετέρου τις συνθήκες που ενεργούν αντίρροπα, ως δυνάμεις που δυσχεραίνουν ή εμποδίζουν αυτή τη σύγκλιση και καθιστούν τη φυλακή έναν κλειστό, απρόσιτο κοινωνικό (;) χώρο απόρριψης. Το έργο συμπληρώνεται με πλούσια βιβλιογραφία (ελληνική και ξένη), πίνακες στατιστικών στοιχείων από όλα τα καταστήματα κράτησης καθώς και ευρετήριο.