Αναμνήσεις αρδαία, εμφύλιος, Λιβύη

Ένας πολιτικός μηχανικός ογδόντα τριών ετών, με εφηβική παρουσία και ενέργεια, εκμεταλλεύεται την καραντίνα του κορωνοϊού και αφοσιώνεται στο γράψιμο. Καταγράφει τις αναμνήσεις του, κυρίως από τα παιδικά του χρόνια στη μακεδονική Αριδαία (Αρδέα) και από τα νεανικά του, μηχανικός στη Λιβύη του Καντάφι. Ενδιαμέσως παρεμβάλλεται λίγη Αθήνα και το όλο στέφεται από ένα χρονολόγιο εμφυλίου πολέμου, που αποδεικνύεται χρήσιμο όχι μόνο για τα νεώτερα μέλη της οικογένειας του συγγραφέα αλλά και για κάθε ανυποψίαστο αναγνώστη [...] Οι χώροι και οι τρόποι θανάτωσης, είτε πρόκειται για κότες και μεταξοσκώληκες, είτε για γουρούνια και μουλάρια, είτε για ανθρώπους της Κατοχής και του εμφυλίου, ταράζουν την άγνοια του αναγνώστη. Και η τρομερή μητέρα δασκάλα, που οργανώνει τα πολιτιστικά του ΕΑΜ κι αργότερα στέλνει το παιδί της στην Αθήνα για να το γλυτώσει από το παιδομάζωμα –κατά τους αντάρτες παιδοσώσιμο–, ενσαρκώνει την ουσία του φοβερού διχασμού. Μερικές δεκαετίες αργότερα, η περιπέτεια της Λιβύης αποκαθιστά έναν άλλο κόσμο και τρόπο ζωής, κι επίσης την ενεργητική Δύση που εισδύει με όλα τα μέσα στα μέτωπα της προαιώνιας Αφρικής, ελέω Καντάφι [...] Οι Αναμνήσεις του Θεόδωρου Θεοδωρίδη είναι ο κατ’ εξοχήν ορισμός της μαρτυρίας: χωρίς να διεκδικεί δάφνες λογιοσύνης ή λογοτεχνικότητας, αποκαθιστά βιώματα του συγκλονιστικού ελληνικού 20ού αιώνα.