Η Τουρκία του Ερντογάν

Το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα του 2016 στην Τουρκία, με τις συνέπειες που παρήγαγε, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο ευρύτερο γεωπολιτικό πεδίο, ήλθε να ολοκληρώσει έναν ιστορικό κύκλο μετασχηματισμού του παλαιού κεμαλισμού σε νεο-οθωμανισμό, ως σύνθεση ισλαμισμού και κεμαλισμού, με αυταρχικά χαρακτηριστικά στο εσωτερικό και επιθετικά στο εξωτερικό. Ταυτόχρονα, ανοίγει μια νέα περίοδο αντιπαραθέσεων.

Οι Έλληνες –ακόμα και ένα μεγάλο μέρος των εθελοτυφλουσών ηγεσιών και ελίτ–, ίσως για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, συνειδητοποιούν ότι το πρόβλημα με την Τουρκία δεν πρόκειται να λυθεί αλλά θα συνεχιστεί επιδεινούμενο σε βάθος χρόνου. Η λογική των υποχωρήσεων δεν μπορεί να αποτρέψει αυτό που είναι εγγεγραμμένο στην ιστορική δυναμική και στη γεωπολιτική πραγματικότητα: Η Τουρκία θέλει να μετατρέψει εκ νέου τα Βαλκάνια –κυρίως την Ελλάδα και την Κύπρο– σε μέρος του νεο-οθωμανικού χώρου, επιθυμώντας να κεφαλαιοποιήσει τις αλλαγές που παρατηρούνται στο ευρύτερο γεωπολιτικό πεδίο.

Το γεγονός ότι η Τουρκία μπόρεσε να εισβάλει ατιμωρητί και να εδραιώσει την παρουσία της στη Συρία αποτέλεσε μια επιβεβαίωση πως η επιθετική πολιτική αποδίδει. Κατά συνέπεια, εάν θέλουμε να διατηρήσουμε έστω και μια στοιχειώδη ανεξαρτησία πρέπει να αντισταθούμε, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα.