Ο γέροντάς μου

Στο πιο φωτεινό παράθυρο του σαλονιού έχω βάλει το μικρό μου τραπέζι. Πτυσσόμενο είναι, με μια γυαλιστερή επιφάνεια από κόκκινη φορμάικα...

Εκεί, μες στη θερμή του ανταύγεια, με περιμένουν πάντα τετράδια ανοιγμένα, βιβλία σχολικά, αλλά κι ένα μπλοκ αλληλογραφίας με ψιλά, κιτρινωπά φύλλα. Σ' αυτό γράφω ποιήματα, αφηγήματα και συχνά διάφορες σκέψεις, που με κατακλύζουν τον τελευταίο καιρό. Μόλις ολοκληρώνω κάτι (πότε εύκολα, πότε με δυσκολίες μεγάλες), αφαιρώ τις σελίδες, τις πιάνω μ' ένα λαστιχάκι ρολό, έτσι, σαν πάπυρους, και τις ρίχνω στο χαρτοκούτι που έχω στα πόδια μου για τη φύλαξή τους, μέχρι να έρθει η ώρα να διαβαστούν στους φίλους.